Γράφει ο Πέτρος Ι. Νικολού, μαχόμενος Δικηγόρος Αθηνών, Νομική ΕΚΠΑ
Αν δεν έχει καταντήσει ακόμα γελοίο, σίγουρα έχει προσλάβει χαρακτηριστικά έντονης αδιαφορίας για την κοινή γνώμη, η απέλπιδα, ματαιόδοξη και επί της ουσίας κενή περιεχομένου προσπάθεια καθενός αισχρού, ουτιδανού και αμοραλιστού καιροσκόπου –ελάχιστες δε φορές φιλοτίμου και καλοπροαιρέτου συμπολίτου ανάμεσά μας– να εξαργυρώσει την όποια πολιτική του εμφάνιση στο δημόσιο βίο μέσω της δημιουργίας ενός ακόμα κομματικού σχηματισμού, ο οποίος θα διεκδικήσει την είσοδο στο κυνοβόλειο των απατεώνων, των μασώνων και των χαραμοφάηδων. Ο ναός της κλεπτοκρατίας δεν βρίθει απλώς βολεμένων προδοτών και παλιοτόμαρων, τα οποία μετά των αυτών οικογενειών σιτίζονται παχυλώς κληρονομικώ δικαίω από τον κρατικό κορβανά, αλλά και ασυγγνώστως αφελών συντηρητών του καθεστώτος, οι οποίοι ευελπιστούν στην αρχή ότι θα κατορθώσουν να ανατρέψουν το σύστημα ένδοθεν και καταλήγουν να το υπηρετούν ασμένως, ανακυκλώνοντας δικαιολογίες, για να παραμένουν σε έμμισθες θέσεις και ακριβοπληρωμένα αξιώματα.
Μας ζαλίσανε τον έρωτα πάλι τα κωλοπετσωμένα μέσα μαζικής εξαπατήσεως για την κίνηση της ομάδος των «91», τις ευλογίες Σαμαρά και Καραμανλή και τα σενάρια αστρογαλαξιακών ποσοστών που μπορεί να καταγράψει ένας ακόμα πολιτικός οργανισμός, χωρίς όμως κοινωνική βάση, αφήγημα και πραγματική διάθεση για παραγωγική πολιτική δουλειά με οργανώσεις δράσεων, παρεμβάσεων και πρωτοβουλιών μέσα στην κοινωνία κι όχι φυσικά στις πλατφόρμες της διαδικτυακής ευκολίας με ανέξοδα δελτία τύπου από γεροντικά γραφεία δυσκινήτων όντων. Είμαστε καταδικασμένοι ως λαός να βλέπουμε πάντα την ίδια και την ίδια ταινία, γιατί αείποτε και συνεχώς λησμονούμε το τέλος της. Δεν μπορεί κανείς να μετρήσει πραγματικά πόσα κομματικά κουφάρια παρήλθαν έμπροσθεν των οφθαλμών μας, ειδικώτερα από την εποχή των μνημονίων και ύστερα. Κόμματα που ιδρύθησαν, επανιδρύθησαν, μετανωμάσθησαν, διελύθησαν, συνεχωνεύθησαν και τελικώς όλα τους παραδόξως εξηφανίσθησαν! Η πολιτική στην Ελλάδα σημαδεύεται από μία απίστευτα εκνευριστική τεμπελιά επικών διαστάσεων. Όλοι θέλουν να δημιουργήσουν το δικό τους μαγαζί, όλοι ποθούν να ηγηθούν προσκαίρως μιάς στάνης φιληκόων, όλοι επιδιώκουν να φανούν πρωτεργάτες μιάς απόπειρας πολιτικής αλλαγής, πλην όμως κανείς δεν θέλει να αναλάβει να οργανώσει, να κινητοποιήσει, να συγκροτήσει ομάδες εργασίας και να θέσει σε εφαρμογή ένα αληθινό πρόγραμμα δράσεων και ακτιβισμών μέσα από το οποίο θα κληθεί ο κόσμος να συμμετάσχει με όρους μαζικότητος σε ένα ΚΙΝΗΜΑ κι όχι σε μία παρεΐστικη γκρούπα μωροφιλοδόξων βουλομένων πολιτευθήναι. Εν άλλοις λόγοις, δεν είναι μόνο ο αχαλίνωτος εγωϊσμός των καπεταναίων του σεσηπότος κομματικού σκηνικού, ο οποίος οφείλεται για αυτήν την εικόνα σήψεως, αλλά και η παθολογική οκνηρία όλων όσοι ασχολούνται με τα κοινά να προσφέρουν αληθινά προς ένα αγώνα. Αν, από την άλλη, το ζητούμενο στους πολιτικούς υπερδεξιούς διαλόγους των ημερών παραμένει για όλους όσοι προσβλέπουν στον αρχιτέκτονα Σαμαρά που παρέδωσε την χώρα στη Μέρκελ και τον ακροδεξιοφοβικό Καραμανλή που φέσωσε το έθνος μέχρι τον λαιμό το «να φύγει απλά ο Μητσοτάκης και μετά βλέπουμε», έχουν πάρει φόρα για μετωπική πρόσκρουση σε τοίχο αυτοκτονίας. Ο νεοδημοκράτης δεν θα παύσει ποτέ στην ψυχή του να είναι νεοδημοκράτης, ήτοι λαμόγιο, βολεμένο κοπρόσκυλο, άπατρις συμφεροντολόγος που νοιάζεται μόνο για τις κοιλιές του και τα φράγκα του, γι’ αυτό και έχει ανάγκη την ασφάλεια ενός κυβερνητικών αξιώσεων κόμματος, για να τον προωθεί και να του παρέχει τα ρουσφέτια και τις ανέσεις του. Κόμματα απόνερα της ΝΔ δεν έχουν καμμία τύχη, γιατί προσπαθούν να αλιεύσουν κοινό από δεξαμένη χορτασμένων κουτοπόνηρων που δεν μετακινούνται από εκεί που εξυπηρετούνται. Μπορεί να συμφωνήσει κανείς με τη σοβαρότητα και τον πατριωτισμό ορισμένων και μόνον σεβαστών προσώπων που συναποτελούν την περιώνυμη ομάδα των 91. Όμως, η αξιοπρεπής παρουσία τούτων των ολίγων τιμίων δεν θα είναι ποτέ αρκετή για κανένα πολιτικό εγχείρημα ουσιαστικής αντιδράσεως. Μετά όσα έχουν συμβεί στην Πατρίδα μας από τις σάπιες και εξωνημένες μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις στις οποίες προήδρευσαν Σαμαράς και Καραμανλής, όστις δέχεται να ακούσει ότι μπορεί να υπάρξει πολιτική αλλαγή μέσα από αυτές τις όζουσες μούμιες του βαθέως κατεστημένου, βαυκαλίζεται οικτρά.
Αν κάτι έχει πραγματική αξία για όλους εμάς που αντιστρατευόμαστε συνειδητά τον βρωμερό κοινοβουλευτισμό και τα ηλεκτρονικά νοθευόμενα εκλογικά τους παιχνίδια και δεν συμβιβαζόμαστε με καμμία ύπουλη λύση μέσα από τη μειοδοτική δημ(ι)οκρατία τους είναι τόσο η σημαντική αύξηση της λευκής ψήφου που ισοδυναμεί με καθολική απόρριψη ολοκλήρου του πολιτικού συστήματος και ριζική απώλεια εμπιστοσύνης προς το πολίτευμα και τους θεσμούς του όσο και η διάχυτη αποστροφή του λαού προς τα κόμματα και την χρησιμότητα τους. Ο κόσμος παύει σταθερά και αποφασιστικά να πιστεύει πως κόμματα μιάς χρήσεως μπορούν να απαντήσουν στις ζωτικές του ανάγκες και τα προβλήματα της Πατρίδος. Ο κινηματικός Εθνικισμός έχει την χρυσή ευκαιρία να εδραιωθεί στη συνείδηση του απλού λαού, των μικρομεσαίων και χαμηλών πλειοψηφικών στρωμάτων, ως η θύρα της σωτηρίας για τους Έλληνες. Πολιτικές ανατροπές μόνο μέσα από τον πολυπληθή κινηματισμό του δρόμου και της πλατείας μπορούν να λάβουν χώρα, γιατί μόνο εκεί συσπειρώνονται τα αδικημένα κοινωνικά ρεύματα και φανερώνεται η δύναμη της συμμετοχής και της συλλογικής πάλης. Με τον Εθνικισμό, λοιπόν, απέναντι στα κόμματα της δημοκρατίας τους.
